Historia sztuki po modernizmie

Hansa Beltinga (1935–2023) słusznie uznaje się za wybitnego historyka i teoretyka sztuki drugiej połowy XX – pierwszej ćwierci XXI wieku. Niewiele jego tekstów zostało przetłumaczonych na język rosyjski, jednak z pewnością nie znajdzie się współczesny badacz sztuki, którego to imię... nic by nie mówiło.
Ta książka składa się z dwóch wydań: niemieckojęzycznego – „Koniec historii sztuki” (1995) oraz jego anglojęzycznej wersji – „Historia sztuki po modernizmie” (2003), w której autor zaktualizował szereg swoich refleksji. Mimo dość głośnego oryginalnego tytułu, w swojej książce Belting nie pisze ani o apokaliptycznych wizjach końca czasów, ani o końcu procesu historycznego. Nie śmierć, nie koniec, a odrodzenie – oto co go naprawdę interesuje.
W swoim badaniu naukowiec próbował sformułować podstawowe zasady nowej dyscypliny, która, jego zdaniem, powinna zastąpić przestarzałą metodę klasycznej nauki o sztuce. Globalne przemiany, które miały miejsce na przełomie tysiącleci, skłoniły go do wypracowania nowego podejścia do rozwiązania palących kwestii związanych z rozwojem współczesnego procesu artystycznego, a także do konsekwentnej reinterpretacji dziedzictwa minionych epok.