Karnawał Szaleństwa. Kroniki samozniszczenia w stylu punk

Do około lat 60. XX wieku wśród historyków uważano, że historię można pisać tylko na podstawie dokumentów, z których część jest dziełami starszych autorów, a więc nie czystym zapisem wiedzy historycznej, ale literaturą historyczną. Kolejne pokolenia nieuchronnie będą oceniać i... sądzić współczesnych przez pryzmat swojego czasu, a ten, kto osobiście nie doświadczył tych wydarzeń, ryzykuje, że nigdy nie przebić się przez niedomówienia czy celowe zniekształcenia wydarzeń i hierarchii znaczeń. W tym kontekście pamięć historyczna jednostki lub społeczności, wpisana w lokalną i globalną historię, wypełniona emocjami, kawałkami faktów i szczegółów minionej codzienności, jest niezwykle ważna. Historie „małego” człowieka, którego poglądy i wartości nie zostały rozpuszczone w oficjalnych kronikach, trudniej jest dostrzegać w świetle nowych interpretacji, ponieważ stanowi ona odcisk czasu, jego ducha i atmosfery. Dzięki ustnej historii można zmienić i kąt, i punkt widzenia na temat lub całe zjawisko; jest ona zdolna przełamać bariery nieporozumienia między pokoleniami, a przede wszystkim przywrócić ludziom, którzy tworzyli tę historię, należne centralne miejsce w wydarzeniach, dając im prawo głosu i osobistej opinii. Oto dlaczego w tej serii wybrano format ustnej historii od beautiful losers, gdzie jako „surowiec” wykorzystano życiowe doświadczenie najróżniejszych ludzi „zagubionego pokolenia”, których życiowe drogi przecięły się na gruncie niezdrowych, z punktu widzenia społeczeństwa radzieckiego, pasji i wybryków. W zbiorze wykorzystano poufne rozmowy przedstawicieli Moskwy, Leningradu, Litwy, Estonii, Wschodniej Syberii; kalejdoskop opinii bezpośrednich uczestników radzieckiego ruchu punkowego, który zrodził się w głębi undergroundu lat 80-tych, najbardziej nieprzejednanego i radykalnego, a więc do dziś nieopisanego.