Wsewołod Iwanow: Życie nieprzypadkowego pisarza

Wsewołod Wiaczesławowicz Iwanow (1895—1963) — autor «Opowieści partyzanckich», «Pociągu pancernego 14-69», «Przygód fakira» — zaistniał na początku lat 20. XX wieku, kiedy to, przeprowadzając się z Syberii do Leningradu, znalazł się w epicentrum rosyjskiego procesu literackiego: stał się członkiem grupy... «Bracia Serapiona», zaprzyjaźnił się z Borysem Pielniakiem, Siergiejem Jesieninem, Wiktorem Szklowskim, dużo rozmawiało z Gorkim, wszedł w polemikę z ideologami Proletkultu. W dalszej perspektywie, jednak, jego relacje z «oficjalną literaturą» przynajmniej skomplikowały się: od «burżuazyjnych» opowiadań, które stanowiły książkę «Tajne tajemnice», Iwanow zmierzał w stronę współpracy z władzą — aż do udziału w relacjonowaniu budowy Białomorskiego Kanału oraz organizacji pierwszego zjazdu radzieckich pisarzy. Nie było łatwo nie zrujnować siebie jako osobowości w napiętej atmosferze drugiej połowy lat 30. XX wieku. Wydaje się, że Iwanow zdołał jednak zachować w duszy to, co najbardziej cenne, co odróżnia jego najlepsze dzieła, łączące realizm i «ornamentalną» obrazowość, nawiązujące do poezji folkloru, imażynistów i futurystów.