Pióro w jej ręce: Kobiece listy - kobiece losy w XVIII wieku

XVIII wiek — to wiek listów. Korespondencja przekazuje wiadomości, idee, uczucia, podporządkowuje sobie życie nawet tych, którzy nie potrafią pisać — prywatnych posłańców, kurierów, służących. Bohaterki tej książki wyraźnie odzwierciedlają swoją epokę. Biorą do ręki pióro i piszą list za... listem. Posypują świeży atrament piaskiem, składają wiadomość na pół i stawiają odcisk osobistej pieczęci. Nie mają miejsca w przestrzeni publicznej, wśród mężczyzn — tylko przy biurku w ciszy swojej sypialni. Korespondencja daje im wolność. Tutaj kwitną uczucia, wylewają się przeżycia, pojawiają się pytania filozoficzne. Tak kobiety w XVIII wieku odnajdują głos.
«Pani d'Héffant, gospodyni salonu, która cieszyła się tylko intelektualnymi przyjemnościami i przekształciła korespondencję w prawdziwą sztukę życia. Markiza de Pompadour, wszechmogąca faworyta, zaufana osoba Ludwika XV. Katarzyna II, samodzierżawa cesarzowa i przyjaciółka filozofów-świecicieli. Juliette Lespinasse, nieślubne dziecko, muza encyklopedystów i zakochana kobieta, która zginęła z powodu własnych uczuć. Izabela Parmaska, księżniczka zakładniczka, arcyksiężna-filozof, zręczna manipulantka. Maria Teresa Habsburg, cesarzowa i despotyczna matka.
Pani Roland, intelektualistka, która pisała tak błyskotliwie, ale jednak nie chciała być pisarką. Maria Antonina, królowa w epicentrum politycznego huraganu, która nie miała już innego sposobu, aby uratować monarchię i własne życie. Zhermina de Staël, wyprzedzająca swoje czasy intelektualistka, która pisała i zachowywała się jak mężczyzna. Korespondencja tych kobiet pozwala nam zajrzeć w samo serce ich życia, zrozumieć wewnętrzny świat, poczuć lęki i przeżycia» (Cécile Berly).