Puszkin w Michajłowskim

Majestat Michajłowskie, własność Abrahama Gannibala, „czarnego człowieka Piotra Wielkiego”, A. S. Puszkina po raz pierwszy odwiedził w 1817 roku, po raz ostatni w 1836 roku; spotkania poety z Michajłowskim obejmują dwie dekady: przyjeżdżał tutaj w różnych okresach swojego życia. Tutaj... powstało około stu dzieł, w tym tragedia „Borys Godunow”, rozdziały powieści „Eugeniusz Oniegin”, poema „Graf Nulin”, wiersze „Wieś”, „Prorok”, „Pamiętam cudowną chwilę...”, „Znowu odwiedziłem...”. Tu poeta dążył w najtrudniejszych chwilach życia i tutaj, przy monasterze Świętogórskim, postanowił się pochować.
„Puszkin w Michajłowskim” to główne dzieło znanego puszkina Arkadiego Moisiejewicza Gordina (1913–1997). Już w latach 1939–1940 A. M. Gordin miał okazję wziąć bezpośredni udział w tworzeniu pierwszej naukowo uzasadnionej ekspozycji w majątku Michajłowskie, w latach 1945–1949 był zastępcą dyrektora Puszkowskiego rezerwatu przyrodniczego ds. naukowych, a w latach 1957–1963 – zastępcą dyrektora ds. naukowych Wszechzwiązkowego Muzeum A. S. Puszkina.
Opierając się na obszerne materiały faktograficzne, w tym na źródłach archiwalnych, autor zajmująco relacjonuje o znaczeniu Michajłowskiego w losie poety. Książka A. M. Gordina ukazała się w 1989 roku i od tego czasu była już wielokrotnie wydawana ponownie, wciąż pozostając klasyką puszkinizmu.