Z dziennika pokładowego

„Na tym zdjęciu jestem sam, nie licząc mojego wujka po drugiej stronie obiektywu. To był rok tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty, wojny toczyły się tak samo — na lodowiskach, toczyły się w kosmosie, toczyły się w klasach, napełniając nas czasem-miejscem. Ile czasu... minęło od tamtej pory! Nadeszło morze, zatoka, moja plaża, moje skały, na których dorastałem. Ja i słońce”. W prozatorskich i poetyckich tekstach zebranych w tej książce Aleksandrowi Iliczewskiemu udaje się to, do czego tak dawno dąży fizyka — połączyć nieskończenie wielkie z nieskończenie małym. Na taśmę fotograficzną, składającą się ze wspomnień o dziecięcych wrażeniach, zakochaniach i innych szczęśliwych chwilach, nakłada się najpierw ból zbiorowej przeszłości, a potem — wieczność, objawiona w naturze i biblijnych obrazach. I wtedy w przestrzeni jednej konkretnej książki bieg historii nagle odkrywa wewnętrzną logikę i rymy, a odłamki zniszczonego świata skleja się w jednolitą mozaikę. Aleksandr Iliczewski — poeta, prozaik i eseista, laureat nagród „Rosyjski Booker” i „Wielka Książka”.