Sprawiedliwy świata. Historia o cichym bohaterstwie II Wojny Światowej

To książka o człowieku, który pozostał człowiekiem — tam, gdzie wydawało się to niemożliwe.
«Jestem przekonany, że to właśnie Lorenzo zawdzięczam, że przeżyłem», — pisał włoski poeta i prozaik Primo Levi w swoich wspomnieniach «Czy to człowiek?». Ale kim był ten,... o którym mówi z taką wdzięcznością?
Lorenzo Perrone — murarz, prawie analfabeta, wybuchowy, biedny. Żył po drugiej stronie drutu kolczastego Auschwitz, ale każdego dnia przez sześć miesięcy przynosił więźniowi Primo Levi garnuszek z zupą. Jego pomoc była nie tylko aktem współczucia, stała się dowodem na to, że nawet w obozie śmierci podczas II wojny światowej można zachować ludzkie oblicze.
Ta książka — próba przywrócenia imienia człowiekowi, który nigdy nie dążył do chwały i wiecznej pamięci, ale okazał się jej godny. To biografia Lorenza — skromnego i milczącego, na zewnątrz prawie niezauważalnego, ale naprawdę wielkiego. Historia o tym, kto nie potrzebuje głośnych słów, aby czynić wielkie czyny.

Od autora:
Ile jeszcze było takich Lorenzów, o których nic nie wiemy? Ile murarzy na obrzeżach «Suisse» pomogło ocalić nieszczęśników — jednostki, dziesiątki, setki? I w końcu (choć w poszukiwaniu sensu nie ma końca): gdyby wszyscy ludzie byli tacy jak Lorenzo, czy mogłoby powstać takie miejsce jak Auschwitz?
W pierwszym artykule o Lorenzo, opublikowanym pół wieku temu, mówi się, że «byłoby bardzo dobrze», — ale ja od siebie dodam: pożytecznie i koniecznie trzeba opowiadać historie ostatnich wśród sprawiedliwych. Ostatnich, którzy stali się pierwszymi i nie skorzystali z tego. Opowiadanie o tym jest niezbędne — i jesteśmy zobowiązani to robić każdego dnia. Ponieważ Lorenzo zostawił nam coś naprawdę wielkiego: wiarę w ludzi.