Mity o śmierci. Od wysp szczęśliwych i znaków-przepowiedni do diabelskich rycerzy i daru nieśmiertelności

Skąd "wiemy", co nas czeka "po drugiej stronie"? Paradoksalnie, często — z opowieści tych, którzy rzekomo widzieli i odczuwali te miejsca: we śnie, w chorobie, na progu śmierci. Lub — z wymyślonych historii o tych opowieściach: wszak jedną z głównych... tematów mitologii, religii i literatury zawsze była nieuchronność śmierci — i nieodkrytość tego, co po niej…

O takich "wizjach" pozagrobowego i innego świata — czy "podróżach" do tych światów? — opowiada w swojej książce filolog średniowieczny, profesor Sorbony Claude Lecouteux. Jej podstawą — solidny zbiór zarówno znanych, jak i rzadkich źródeł: antyczne przekazy, teologiczne traktaty średniowiecza, romanse rycerskie, sagi islandzkie, ludowe baśnie i świadectwa osób, które przeżyły śmierć kliniczną. Ich "dane" są bardzo różne — i bardzo podobne. Podobnie jak samo podejście ludzi różnych czasów i krajów do własnego nieuchronnego losu.

Która z znanych nam historii zstąpienia do piekła — jest najstarsza? Dlaczego dusze mogą przybierać różne kolory? Co pachnie w piekle i w raju? Czym "podróże" chrześcijańskich wizjonerów zasadniczo różnią się od szamańskich? Jak mit o Orfeuszu i Eurydyce przejawiał się w średniowiecznych poematach? I w czym opowieści średniowiecznych mistyków są podobne do narracji o doświadczeniu bliskim śmierci?

"Mity o śmierci" — to imponujący wgląd w świat pozagrobowych wizji, w którym zderzają się mity, twórczość i dane współczesnej nauki.