Trędowaci. Historia leprozoriów

Georgij Iwanowicz Szilin (1896–1938) — radziecki prozaik, uczestnik I wojny światowej. Jego pierwszą książkę pozytywnie ocenił Maksym Gorki, a rozkwit twórczości przypadł na lata 20–30 XX wieku, po czym autor na długi czas został zapomniany.

Najbardziej znana powieść Georgija Szilina —... "Trędowaci". Zanurzenie się w badania walki z trądem, tą straszną i mitologizowaną chorobą, autor zawdzięcza osobistej historii: przyjeżdżając na chwilę do rodzinnego miasta, Szilin chciał odwiedzić starego przyjaciela, jednak dowiedział się, że ten jest chory i umieszczony w leprozorium. Tak pisarz po raz pierwszy znalazł się na "chorym podwórku" i przez kilka dni mieszkał wśród trędowatych. W późniejszych latach Szilin wielokrotnie odwiedzał leprozoria w różnych miastach ZSRR, a także do swojej powieści studiował dostępną literaturę medyczną, konsultował się z wybitnymi specjalistami i nawet brał udział w pracach zjazdu lekarzy-leprologów.
Oprócz poważnej bazy naukowej, powieść wyróżnia się żywymi, barwnymi postaciami jej bohaterów: chorych, których życie społeczne zostało przerwane, chociaż fizycznie nadal istnieją, często już bez nadziei na kiedykolwiek opuszczenie leprozorium; lekarzy, bezwzględnie oddanych nauce i swojej pracy, odmawiających poddania się przed jedną z najstarszych znanych ludzkości chorób.