O zachodzie imperium. O przeżyciach z początku XX wieku: dni wojen, rewolucji i pokoju

Memoary generała W.N. von Dreyera „O zachodzie imperium” zostały napisane po II wojnie światowej i opublikowane w 1965 roku, kiedy generał zbliżał się do swojego dziewięćdziesięciolecia. Jednak narrację poprowadził tylko do początku Wojny Domowej w Rosji – fatalnej granicy, która... podzieliła losy wielu Rosjan na „przed” i „po”. A Władimir von Dreyer był człowiekiem rosyjskim, chociaż z niemieckimi korzeniami, prawosławnym, z rodziny wojskowych. I dla siebie nie wyobrażał innego losu, jak tylko służby wojskowej. Służył w Turkestanie, w garnizonach na zachodniej granicy, uczył się w Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu, walczył w I wojnie światowej… Von Dreyer walczył heroicznie, znajdując się na najbardziej gorących odcinkach frontu, na przykład był jednym z nielicznych oficerów, którzy wyrwali się z walki z przerażającego okrążenia w nieszczęsnych Lasach Sierpniowych.
Jego życie było pełne nie tylko różnorodnych przygód, ale i niezwykłych spotkań. Wielu znanych bohaterów historycznych – dla niego to po prostu przyjaciele, znajomi i towarzysze broni… Służył z Brusilowem, Korniłowem, Wrangelem i dobrze znał większość znanych generałów pierwszej ćwierci XX wieku. Przyszły radziecki marszałek Szaponikow jako młody oficer o przezwisku „chłopiec Borys” znalazł się pod dowództwem von Dreyera… Wspominał i opowiadał wiele interesujących rzeczy, przy czym opowiadał bez obojętności, wspaniałym, bogatym językiem rosyjskim, z humorem, z niezwykłymi detalami, jak się mówi, „z duszą”…