Pustynia. I wojna światowa i narodziny horroru

W człowieku zakorzeniona jest tęsknota do groźnych rzeczy, która zapuściła głębokie korzenie w kulturze, jednak swoją złowieszczą taniec śmierci w literaturze artystycznej i kinie horror rozpoczął jako jedno z konsekwencji I wojny światowej — kataklizmu, jakiego w historii ludzkości jeszcze... nie było, — pokazuje U. Scott Pull. Wojna zmusiła całe pokolenie do stawienia czoła śmierci: Fritz Lang przeżył, ale wrócił z myślami o naturze zła; Ziegfried Sassoon martwi ukazywali się nawet w szpitalu; obrazy Otto Dix stały się jedną z najbardziej naturalistycznych i przerażających wizualizacji okropności wojny; Sigmund Freud napisał nieśmiertelne „Dreszcz” w 1919 roku. Horror stał się nie katarsis, ale powtórzeniem, nie rozrywką, ale czymś w rodzaju przewodnika po nowej normalności. Pociski, kule, gazy i inne osiągnięcia technologiczne przekształcają ciała w bezkształtne powłoki, wciąż materialne i organiczne, ale budzące prawie chthoniczny lęk. Żołnierze powstają z grobów i oskarżają cywili o to, że nic nie wiedzą o przyniesionej ofierze wojskowej. Wampir tworzy przestrzeń „wielkiej śmierci”. „W każdym filmie grozy, w każdej opowieści w gatunku horroru, w każdej grze komputerowej tego gatunku hasają i łaskoczą nasze nerwy duchy I wojny światowej, zamieszkujące na samym progu naszej świadomości”.