Wiedeń. Spacer po labiryncie

Dla Darii Wilke Wiedeń – to strażnik przeszłości. Miasto żyje tą przeszłością, jest z niej dumne, na niej zarabia, używając jej do budowania swojego teraźniejszości. Chroni i strzeże starożytnych tradycji i cesarskich tajemnic. Ta książka to opowieść o wiedeńskim dialekcie... wienerisch i wiedeńskim gspritzerze, o tym, co ukryte przed oczami obcych, o uroczych przyzwyczajeniach i mrocznych tajemnicach miasta.

Daria pokazuje współczesnemu czytelnikowi tę „inną Wiedeń” oczami insajdera i kochającej to dziwne miasto osoby. Uważa, że Wiedeń zawsze pozostaje sobą – magnesem przyciągającym wszystkich i wszystko, skrzyżowaniem idei, losów i wydarzeń. I dziwnym kamieniem filozoficznym, tajemnicę którego jak dotąd nikomu nie udało się do końca rozwikłać.

„Czasami Wiedeń przypomina pokój z miękkimi ścianami. Miasto zawsze wygładza wszystko, co nadmierne – to rozpuszcza się w miedzianych spiralach, dziwacznych liniach ościeżnic i w przerywanych strumieniach, które zniknęły pod ziemią lub zostały osuszone. Rewolucje rozniosły inne kraje i miasta cegła po cegle, a w Wiedniu odbyły się niemal niezauważalnie. Pewnie dlatego nic nigdy nie zdołało się tu udać w zakresie wielkich przebudów miasta – nie udało się ani włączyć do miejskiej topografii niezliczonych, prostych jak strzała bulwarów i bezkresnych placów, ani całkowicie zniszczyć średniowiecza i renesansu.

  Wiedeń – jak cesarska rezydencja Hofburg, wokół której się rozwija: stare nakłada się na nowe bez planu, jedno kształtuje się w drugie intuicyjnie, pałace są bardziej domowe niż cesarskie, a przepych zamienia się w piękno, gdzieś po drodze gubiąc całą przesadę charakterystyczną dla barokowej architektury Paryża czy Rzymu”.