Kamień głupoty: Powszechna historia szaleństwa

Kogo można uznać za szaleńca? Na przestrzeni historii na to pytanie odpowiadano różnie. Psychiatra jako osobna dziedzina ukształtowała się w połowie XIX wieku, łącząc wiedzę z poprzednich epok. Chorych uważano za czarowników, a później trzymano w specjalnych instytucjach, które nie... różniły się humannym podejściem. Przy tym nawet królowie nie byli chronieni przed zaburzeniami psychicznymi. Rozwój psychiatrii przeszedł przez ciemne karty eugeniki i wiele przesądów. Jakiekolwiek choroby psychiczne u kobiet przypisywano systemowi reprodukcyjnemu, masturbację uważano za źródło szaleństwa, mężczyzn leczono kastracją, a przedstawicieli obu płci – obrzezaniem. W tej książce spotkasz Hipokratesa i Galena, Michela Foucaulta i Jerzego III i odkryjesz nowe aspekty szaleństwa. „Postrzeganie zdrowia psychicznego i chorób psychicznych różni się znacznie od tego, jakie było w czasach istnienia wczesnych cywilizacji i nadal rozwija się w miarę gromadzenia wiedzy i zrozumienia psychiki ludzkości. W związku z tym termin „szaleństwo” to tylko zniekształcone wyobrażenie o nieustannie zmieniających się, oscylujących wartościach społecznych. Przez wieki koncepcja szaleństwa odzwierciedlała społeczną, kulturową i intelektualną strukturę społeczeństwa, a także sposób myślenia każdej epoki, na czym kładę nacisk w tej książce” (Monika-Maria Sztapenberg).