Geny, egoizm i siła współpracy: Ewolucja jako gra zespołowa

W brutalnym świecie, gdzie panuje konkurencja o zasoby, trudno myśleć o sobie jako o graczach zespołowych. Może się wydawać, że to indywidualizm jest siłą napędową postępu i ewolucji. Jednak, jak twierdzi autor książki, biolog ewolucyjny Jonathan Silvertaun, to współpraca pozwoliła... życiu się rozwijać, co potwierdzają 4 miliardy lat ewolucji życia na planecie. Na tak zaskakujących przykładach, jak zachowanie szczurów i wron, budowa dżdżownic i porostów, gotowanie komórkowego bulionu, a nawet interakcje wśród piratów i organizacji charytatywnych, autor pokazuje, że tak jak geny i komórki, każde stworzenie dąży do współpracy – zresztą, w swoich własnych interesach. I nie ma tu sprzeczności: to właśnie połączenie z kimś innym w celu zysku i zapobieżenia niebezpieczeństwu dało początek życiu i sprzyjało procesowi ewolucji. W skłonności ludzi do wzajemnej pomocy jest głęboki sens. Wszyscy nosimy w sobie pewien biologiczny nakaz, który skłania nas do współpracy. Bezsensowna przemoc, której czasem tak bardzo skłonny jest nasz gatunek, stanowi najcięższy test dla przetrwania człowieka jako gatunku.