Nazwisko panieńskie

Róża — uparta jak górskie kwiaty, przebijające się przez kamień w stronę słońca — ucieka z domu rodzinnego z ukochanym, razem z nim otwiera zajazd, a po śmierci męża staje na czele rodziny. Jej córka Selma — delikatna jak haft,... którego nie wypuszcza z rąk — wychodzi za mąż wbrew matczynym radom. Kiedy wybranek ją zdradza, tracąc posag, ona zachowuje rodzinę dla córek. Patrycja, Lawinia i Marinella dziedziczą nie tylko cechy charakteru matki i babki, ale także rodzinne traumy. Muszą przypomnieć sobie lekcje Selmy i Róży, aby zacząć żyć, podążając za własnymi marzeniami.
Włoscy krytycy nazywają debiutancką powieść Awory Tamidjo „„Sto lat samotności” z kobiecą twarzą”, stawiając ją w jednym rzędzie z „Rodzinnym leksykonem” Natalii Ginzburg oraz prozą Gracji Deleddy. Od patriarchalnych lat 20. do burzliwych lat 80., od milczącej zgody do odnalezienia głosu — w tej kronice żeńskiej siły i solidarności zachowanie nazwiska panieńskiego staje się symbolem wolności.