Na dnie Odessy

Odessa. Miasto, w którym morze śmieje się falami, a ulice szepczą grzeszne pokusy. Nadja przyjechała tutaj po szczęście — a znalazła jedynie brud, zdradę i długą drogę na dno. Lazarz Karmen bez upiększeń maluje życie odesskiego podziemia: złodziejskie meliny, karczmy,... w których leje się tanie wino, oraz domy publiczne, które stały się ostatnim schronieniem dla tych, którzy nie mają gdzie iść.
Społeczeństwo nazywało prostytutki "żywym towarem", "upadłymi istotami", nie chcąc dostrzegać za tymi etykietami prawdziwych ludzi. Ale za każdym imieniem — los: Nadja, Bietia, Roza Cygańska, Sasza-Szansonetka, Tęsknota, Cukier, Ksiura Pożarna beczka, Sima Ogień... Ich historie splatają się w jedną całość upadku i rozpaczy.
Lazarz Karmen (prawdziwe imię — Lazarz Osipowicz Koreman, 1876–1920) — dziennikarz i publicysta, nazywany "odesskim Gorkim" za głębokie współczucie dla poniżonych i pozbawionych środków do życia. Jego powieść "Na dnie Odessy" (1904) — prekursor "Jam" A. Kuprina i "Opowiadań odesskich" I. Babel.
Do książki dołączono także: "Odpowiedź Verze" (1903), napisana razem z W. Żabotynskim, publicystyczne broszury "Strzeżcie się!" i "Obudźcie się!" (1904), skomponowane przez autora dla odesskiego oddziału Rosyjskiego Towarzystwa Ochrony Kobiet — to wezwania do prostytutek-samotnic oraz mieszkanek "wesołych domów", w których nie tylko potępia system, ale również oferuje realną pomoc.