Życie nie-Iwana

Abdulmadżid dorastał w dagestańskiej wsi, gdzie nikt nie miał dokładnego adresu, — w paszportach mieszkańców po prostu widniało „wieś N”. Pewnego lata przyjechała tam blondynka Aśka, a przez następne kilka tygodni chłopiec i dziewczynka swoimi figlami nie dawali spokoju całej... okolicy. Aśka nie mogła wymówić imienia nowego przyjaciela i pyta, jak się nazywa „po rosyjsku”. Tak Abdulmadżid stał się Iwanem. Pewnego dnia dziecięce wybryki wymknęły się spod kontroli: Abdulmadżid i Aśka porwali na góry niemego syna kamieniarza Musy i chłopiec tam się zagubił. Wszystko się skończyło dobrze, ale w niezwykły sposób to wydarzenie wpłynęło na odczucie samego Abdulmadżida: poczucie winy, pragnienie odkupienia odkryły mu coś nowego w sobie.
Czas mijał, Abdulmadżid wyjechał z rodzinnej wsi, zapisał się na studia w Moskwie i tam po raz pierwszy zetknął się z tym, co znaczy być innym niż wszyscy. „Iwan”, — ciągle się przedstawiał, jednocześnie pragnąc zlać się z otoczeniem i paląc się ze wstydu za zdradzenie samego siebie. Abdulmadżid został pisarzem; opowiadania jego debiutanckiej książki zamieszkały postaci — ludzi, których kiedyś spotkał w domu, na Kaukazie. Odbijają się oni w nim, a on w nich, obce głosy pomogły mu odnaleźć własny. „Życie nie-Iwana” — historia o poszukiwaniu tożsamości i powołania, o tym, co to znaczy być obcym, samotnym w dużym mieście, oraz o sile korzeni.