Opowieści kołymskie

Warlam Tichonowicz Szałamow (1907–1982) – rosyjski radziecki prozaik i poeta urodził się w Wologdzie w rodzinie duchownego. Otrzymał dobre wykształcenie domowe, ukończył gimnazjum, szkołę pracy. Ale nie chciał podążać śladami ojca, przeprowadził się do Moskwy, gdzie pracował jako garbnik w... Kunczewskim zakładzie skórzanym, a później został przyjęty na Wydział Prawa Radzieckiego Uniwersytetu Moskiewskiego. W stolicy uczestniczył w kółkach literackich, chodził na wieczory poezji. Dwukrotnie Szałamow był aresztowany i zesłany najpierw (1929–1931) do obozu w Wyszersku w obwodzie permskim, gdzie budował Bereznikowski zakład chemiczny, a następnie na Kołymę (1937–1951) do północno-wschodniego obozu, gdzie pracował jako poszukiwacz złota, drwal, robotnik ziemny, wydobywając węgiel. Później, po zakończeniu kursów dla felczerów, Szałamow pracował jako felczer na Dalekim Wschodzie. Nieludzko ciężka praca i warunki życia w obozie, które spadły na całe pokolenie, stały się podstawą cyklu opowiadań i szkiców Szałamowa „Opowieści kołymskie”, opowiadającego o życiu więźniów radzieckich obozów poprawczo-pracowniczych w latach 1930–1950. „Opowieści kołymskie”, nad którymi W. Szałamow zaczął pracować zaraz po powrocie z obozów stalinowskich i pracował niemal przez dwadzieścia lat, od 1954 do 1973 roku, to niesamowite artystyczno-dokumentalne świadectwo jednej z najstraszniejszych tragedii XX wieku.