Afera Toma Kitinga. Prawdziwa historia fałszerza sztuki

Tomasz Kiting to postać zupełnie nie z naszej epoki, chociaż żył w sąsiednim XX wieku. Człowiek renesansowego typu, talent, szczery i uczciwy ("oszuści" też bywają Robin Hoodami), dziecięco bezpośredni w stosunku do życia i sztuki, wierny swoim zasadom i ideałom.

Wybitny... mistrz fałszerstwa i restauracji, ale przede wszystkim utalentowany artysta, mówił: "Nigdy nie ukrywałem swojego talentu do tworzenia fałszywek. I jedynie zastanawia mnie jedno — jak to możliwe, że prasa tak długo nie mogła mnie zdemaskować".

Zdemaskował Kitinga dziennikarz sztuki gazety The Times, obecnie przewodniczący angielskiego "Towarzystwa Przyjaciół Ermitrażu", autor kilku książek o muzeum i dynastii Piotrowskich, Geraldine Norman. W drugiej części książki opowiada o swoim niesamowitym dziennikarsko-detektywistycznym śledztwie i poszukiwaniach swojego bohatera. W wyniku artykułów Normana i zamieszania w środowisku sztuki, Tomasz Kiting sam się ujawnił i zadzwonił do swojej nieustającej prześladowczyni. Ekstremalnie kolorowy, siwy i bujny w brodzie Kiting, bardziej przypominający Luciano Pavarottiego niż angielskiego cockney'a, opowiedział swoją historię Geraldine i jej mężowi, pisarzowi Frankowi Normanowi.

W pierwszej części książki Frank przedstawia ją z perspektywy Tomasza. Opowiada o pilnej restauracji ram w sowieckiej ambasadzie do wizyty Bułganina i Chruszczowa w Londynie, o "tournee" po szkockich zamkach z duchami w celu restauracji kolekcji obrazów, o krótkim spotkaniu z królową i o tym, jak razem stali na rusztowaniach w Marlborough House i Kiting demonstrował, jak oczyścić jeden obraz i odkryć za nim inny, a także wiele innych, całkowicie prawdziwych historii?