Kwiaty w lustrze

Bogowie zachowują się jak ludzie: kłócą się, obmawiają, piszą donosy, lekceważą swoje obowiązki, za co są wygnani do świata śmiertelnych. Ludzie zachowują się jak bogowie: czynią dobro, doskonalą w sobie dobre cechy, a dzięki temu stają się nieśmiertelni. Przystojniacy z... szlachetnym wyglądem okazują się pustymi gadułami. Biedacy pełni są prawdziwego talentu i wiedzy. Sprzedawca obniża cenę towarów, kupujący ją podnosi. Ryby gaszą pożar. Kwiaty rozkwitają zimą. Wszystko na odwrót, wszystko się zamieniło, wszelkie zwykłe wyobrażenia zostały przesunięte. W w tak niezwykły sposób napisany jest powieść Li Zhu-zhenia «Kwiaty w lustrze», gdzie historycznie dokładny materiał przeplata się z fikcją, a bujna wyobraźnia ustępuje miejsca naukowym rozważaniom. Nieprzypadkowo w pracach chińskich literaturoznawców to dzieło nie znalazło sobie miejsca w ustalonych kategoriach chińskiej powieści. Kontynuując najlepsze tradycje swoich poprzedników, Li Zhu-zhen poszedł dalej niż oni, tworząc dzieło, które syntetycznie wchłonęło cechy różnych rodzajów powieści (fantastycznej, historycznej, satyrycznej i powieści podróżniczej). Niektóre fragmenty powieści «Kwiaty w lustrze» mają wyraźnie publicystyczny charakter, zwłaszcza te rozdziały, w których opowiada się o określonym kompleksie idei związanych z kwestią równouprawnienia kobiet.