Neron. Szaleństwo i rzeczywistość

Imię Nerona stało się synonimem wszystkich możliwych wad — biegunem na kolorowej palecie zła. W pamięci wieków Neron pozostał tyranem, matkołomcą, podpalaczem Rzymu i prześladowcą chrześcijan. Istnieje również bardziej przychylny punkt widzenia: gruby neurotyk, bezprincipialny leniuch, rozpieszczony nieudacznik, który interesował... się poezją i wyścigami, całkowicie nieodpowiedni do roli rzymskiego cesarza. Jednak wspomnienia o Neronie zawsze były wtórne wobec senackiej historiografii. Żadne karmicielki ani żaden degustator nie wpadli na pomysł przełożenia na papirus swojego zdania o Neronie. Milczą rzymscy robotnicy najemni i rzemieślnicy, stale zajęci projektami budowlanymi cesarza, bezgłośni są ochroniarze Nerona, jego wyzwoleni niewolnicy, woźnice, aktorzy i ogólnie prosty lud — przytłaczająca większość ludności Rzymu i imperium. Historyk-antykowiedz Aleksander Bätz nie stawia sobie za cel wybielanie Nerona, i nie ma ku temu podstaw; celem książki jest demitologizacja cesarza. Bätz proponuje zanurzenie się w realia rzymskiego społeczeństwa, systemu władzy cesarskiej i intryg dworskich, aby spróbować dostrzec w postaci Nerona coś oprócz orgii, rozwiązłości, dekadencji, okrucieństwa i samowoli. "Grób Nerona przez długi czas zdobiony był kwiatami. Prawda jest taka, że nie wiemy, kto dokładnie pielęgnował pamięć o nim, bo nawet dziś na groby tyranów kwiaty przynoszone są częściej, niż byśmy chcieli. Kochać Nerona wcale nie było wstydem".