Wojny książęcej Rusi

Od pierwszych lat istnienia staroruska państwowość prowadziła działania wojenne w różnych kierunkach: Chazarzy i Pieczyngowie, Połowcy i Jatwingowie, Węgrzy i Niemcy, Rzymianie i Bizantyjczycy, Mongołowie i Litwini - miecz z Zachodu i szabla ze Wschodu przez wiele wieków groziły ziemi... Ruskiej.
W tej książce wszechstronnie badane są szczegóły wojskowo-politycznego rozwoju państwa ruskiego od momentu jego powstania w 862 roku do połowy XV wieku - czasów początku panowania wielkiego księcia Iwana III, który przywrócił suwerenność państwową Rusi. W związku z tym przed autorem stało złożone zadanie - rozważenie nie tylko wszystkich znaczących wojen tego okresu, ale także organizacji sił zbrojnych Rusi - ich podstawę stanowiły wojska drużynowe.
Tylko pod koniec badanego okresu rozpoczęła się reorganizacja armii, w trakcie której dawni drużynnicy, drobni książęcy i bojarzy wasilit, przemienili się w używających państwowych ludzi - właścicieli ziemskich, otrzymujących w warunkowym użytkowaniu ziemie zasiedlone przez chłopów.
Na tę kwestię odpowiada także struktura książki. W jej pierwszej części przedstawiona jest szczegółowa opowieść o wojnach i konfliktach zbrojnych czasów przedmongolskich oraz okresu ordynackiego panowania nad Rusią, w drugiej zaś przedstawiane i analizowane są zachowane w źródłach informacje o rekrutacji wojsk ruskich, uzbrojeniu i zaopatrzeniu ludzi walczących, nabywaniu przez nich niezbędnych umiejętności wojskowych i wiedzy, zawarte są informacje o najbardziej znanych przedstawicielach klasy wojskowej Starej Rusi.