Moja kronika

Nadieżda Łochwicka (1872–1952), znana wszystkim pod pseudonimem Teffi, przez współczesnych nazywana była „królową humoru”. Podziwiano ją od Mikołaja II po Lenina, a jej zabawne, ironiczne opowiadania i felietony z dowcipnymi spostrzeżeniami na temat życia i nutami smutku cieszyły się dużym... uznaniem. Przeżywszy trzy rewolucje, dwie wojny światowe i pobyt na emigracji w latach dwudziestych XX wieku, w swojej „krótkiej prozie” zachowała spontaniczność, lekkość i umiejętność śmiechu ze zwyczajnych, codziennych sytuacji, a swoim pamiętnikom wprowadziła charakter filozoficzny. W rosyjskim Paryżu Teffi był jednym z ulubionych pisarzy. Tam stworzyła „Wspomnienia”, a także eseje, na łamach których A. Kuprin, A. Tołstoj, A. Averchenko, A. Achmatova, N. Gumilev, S. Yesenin, V. Rozanov, G. Rasputin, A. Kollontai ożywa i wiele innych. Chciała stworzyć z nich książkę „Moja Kronika”, ale nie miała czasu na jej samodzielne złożenie.