Rosyjski amarkord. Wspominam

Z południowego nadmorskiego miasteczka lat trzydziestych — do centrum stołecznego życia intelektualnego i twórczego; taka jest droga nie tylko bohatera słynnego włoskiego filmu, ale i wybitnego tłumacza oraz poety Jewgienija Sołonowicza. Po ukończeniu Instytutu Języków Obcych w latach pięćdziesiątych, natychmiast... zajął się klasykami — Dante, Petrarka — i, szybko stając się “głównym od poezji włoskiej” w Rosji, pozostaje nim do dziś. Uczeń wielkich — Ilji Goleniściewa-Kutuzowa i Siergieja Szerwińskiego — sam stał się nauczycielem: z jego seminarium w Litinstytucie wyszło wielu tłumaczy; jednym z nich jest Michaił Wizeil, współautor tej książki. W rozmowach z młodszym kolegą Sołonowicz mówi o trudnościach i niuansach tłumaczenia, wspomina dzieciństwo i ewakuację, pierwsze kroki na drodze tłumaczeniowej, codzienne życie tego “prawa żartobliwego” i podróże do Włoch, pracę z tekstami Montale, Umberta Saby i Giuseppe Belliego, własne wiersze — i wszystko to, co działo się z nim i z krajem przez dziewięć dziesięcioleci jego życia.