Przerwa

Mario Benedetti zdecydowanie różni się od tych, którzy stworzyli rdzeń nowej powieści Ameryki Łacińskiej. Na tle fajerwerków mythopoezy, realizmu magicznego, jego codzienna, stonowana, zasadniczo antyromantyczna proza z codziennymi bohaterami i staromodnym psychologizmem tworzy tę artystyczną filozofię historii, która jest głównym... osiągnięciem i wkładem latynoamerykańskiej powieści w światową kulturę XX wieku. Mario Benedetti stworzył swoją wersję nowoczesnego realizmu.
Bohater «Przerwy», przeciętny Montewideończyk, czeka na emeryturę, chce zapomnieć o cyfrach i zobaczyć «inne niebo». Nie, nie rzuci się do biegu, nie zbuntuje się, tylko pójdzie do kawiarni, zmyje gorycz i irytację filiżanką kawy. Przed nami psychopatologia wyalienowanego i oszukanego człowieka. Krągłowe oszustwo tu definiuje system relacji między pracownikami biurowymi a szefostwem, mężami i żonami, przyjaciółmi i znajomymi, dziećmi i rodzicami. Czysty dźwięk ludzkiej dramy jest ciągle przerywany brzęczeniem, melodią tanga o «złamanej miłości», «straconym życiu». Czy taki bohater jest zdolny do czegokolwiek?
Benedetti zarejestrował w «Przerwie» tylko możliwość zmian.
Człowiek w wymiarze płynnego życia, przy tym nie Człowiek z wielkiej litery, ale człowiek przeciętny – ten, przez którego dokonuje się historia ze wszystkimi swoimi sprzecznościami, dramatami i tragediami. Benedetti stawia mu pytanie naszego czasu – pytanie o ludzkie możliwości, o humanizm, a tym samym – o przyszłość ludzkości. Czy dzisiejszy mały i nawet drobny człowiek może stać się człowiekiem nowym? Czy może, czy nie może sprostać tym ideałom i wymaganiom, które stawia nasze czasy? Benedetti tworzy panoramę historycznego bytu Urugwajczyków i Urugwaju, zmieniając się z swoją ojczyzną i podążając jej historią.
Temat, aktualny w epoce zmian i zawirowań dla wszystkich narodów i krajów.
Ekranizacja powieści «Przerwa» (La tregua) była nominowana do nagrody «Oscara» w 1975 roku, a także otrzymała nagrodę «Amarcord» od Federica Felliniego.