I nas pożera płomień

Człowiek budzi się nie wiadomo gdzie — być może w szpitalnej sali, ale to niepewne — i nie pamięta o sobie zupełnie nic. „Nazywajcie mnie Izmailem”, — proponuje lekarzom, których, nie mając innych wersji, nazywa Jurijem Żiwagiem i madame Bovary.... Człowiek męczennie przypomina sobie, co się z nim stało (jakaś awaria? i, wydaje się, miał miłość? czy naprawdę powinno się go nazywać Izmailem?). Opisuje kręgi obok zagadki, zbliżając się do niej coraz bliżej i bliżej, — jak nocny ćma, która krąży w ciemności i jest skazana na zagładę w płomieniu. Tymczasem równie ostrożnie i niepewnie wokół człowieka, zwężając pierścień, krąży jego bezwinna ofiara i mimowolna Nemesis, przyszły narrator jego historii i po prostu zdezorientowany osierocony nastolatek, którym kiedyś był sam człowiek. Jaume Cabré (ur. 1947) — największa gwiazda literatury katalońskiej; jego książki przetłumaczono na dziesiątki języków, a ich nakłady przekraczają milion egzemplarzy. Jego nowa powieść „I nas pożera płomień” (pierwsza od dziesięciu lat po epokowym, wielokrotnie nagradzanym „Wyznaję”) — subtelna przypowieść, pieśń na cześć literatury i napięty noir: będą tu nagłe oświecenia, nieutulona żałoba, prawdziwa delikatność, morderstwo, amnezja, pościgi, tajemnicza kobieta fatalna, a także dzika rodzina, bez której tej historii w ogóle by nie było. Po raz pierwszy w języku rosyjskim!