Muzyka

«Doktorze, dlaczego tak się dzieje? Nie słyszę muzyki».
Takie jest zagadnienie i tragedia młodej kobiety, która pewnego pięknego dnia pojawiła się na przyjęciu u tokijskiego psychoanalityka i przewróciła wszystkie jego wyobrażenia zarówno o nim samym, jak i o ludzkości w ogóle. Z jej dziwnych słów, oraz dla niej,... i dla niego, i dla wszystkich, którzy ich otaczają, zaczyna się zejście do piekła — w zmierzchowy świat ludzkich uczuć, gdzie przedmiotem napiętego śledztwa staje się ukryte życie ciała, serca i umysłu. W tym krętym podróżowaniu wszystko jest chwiejne i zmienne, kłamstwo i niedomówienia znów i znów zbijają z drogi, zagadka jest nieuchwytna, a muzyka — wcale nie jest muzyką. W czerni świata kobieta upornie i odważnie szuka utraconej zdolności odczuwania, którą z niej bardzo wcześnie odebrała bezmyślna okrutność tych, którzy byli blisko. Kobieta stąpa niepewną ścieżką, co chwilę wpadając w ślepe zaułki i mając nadzieję tylko na to, że pewnego dnia w najczarniejszą z otchłani — swoją własną duszę — niespodziewanie wleje się światło. I obok niej, zdumieni i przerażeni, idą jej bliscy, a wewnątrz nich jutro rozdzierają takie same czarne otchłanie.
Yukio Mishima (1925–1970) — gwiazda literatury XX wieku, najczęściej czytany japoński autor na świecie, obdarzony znakomitym talentem, znany zarówno z swoich prac o najszerszym zakresie i różnorodności gatunków (powieści, sztuki, opowiadania, eseje), jak i oszałamiającej biografii (obsesja kulturystyki, skrajnie prawicowe poglądy polityczne, harakiri po nieudanej próbie monarchistycznego przewrotu). «Muzyka» — jego późna powieść, niemal kryminalna historia o tajemnicach ludzkiej duszy, wędrówka w ciemne głębiny, skąd nikt z nas nie wraca takim, jakim był.