Niejasny uśmiech. Sygnal kapitulacji

Françoise Sagan — dziwna gwiazda francuskiej literatury, niezmiennie nowoczesny klasyk poza jakąkolwiek nowoczesnością. Swoje historie o miłości w pustce, gdzie w świecie nie ma wydarzeń, ale zawsze jest przyjemne spędzanie czasu, pisała pod wpływem egzystencjalizmu Jean-Paula Sartre'a. Jej opowiadania są wyraźnie inspirowane Maupassantem. Częściowo jest —... literacką siostrą Salingera, twórczym przodkiem Sally Rooney: mikroskopijne ruchy duszy zawsze interesowały ją samą i jej bohaterów znacznie bardziej niż wszelkie zewnętrzne wydarzenia i osobiste czyny. A jednocześnie w realnym życiu Sagan znajdowała miejsce zarówno na skandale w chronice towarzyskiej, hazard, burzliwą miłość, jak i bardzo obszerną rzeczywistość — na przykład paryskie wydarzenia 1968 roku. Żyła, jak jej się podobało, w świecie, gdzie kobiecie nadal przysługiwała nudna, wąska, podporządkowana rola «ozdoby», a wszystkie jej bohaterki potajemnie lub otwarcie buntują się przeciwko takiej obsadzie: udając, że grają według zasad, czasem przesadnie się wciągają i nawet zaczynają szczerze wierzyć w swoją grę, podważają narzucone prawidła już tym, że stale bardzo wyraźnie je uświadamiają. W ten zbiór wchodzą dwie oszałamiająco szczere historie o narodzinach i śmierci miłości: «Niejasny uśmiech» — powieść o z góry przewidywanej beznadziejności i o tym, jak zakochana kobieta potrafi oszukiwać samą siebie, oraz «Sygnal kapitulacji» — powieść o miłości, która zdarza się nieuchronnie i tak samą nieuchronnie znika, gdy na kobietę patrzy się tylko jak na ozdobę, którą warto posiadać.