Nauka zwyciężać

Dowódcy, których imiona weszły do historii jako synonim geniuszu wojennego — Gaj Juliusz Cezar, Aleksander Suworow, Napoleon Bonaparte — nie byli teoretykami. Naukę zwyciężania przetestowali na własnym doświadczeniu i znacznie posunęli do przodu sztukę wojenną. Ich zwycięstwa i osiągnięcia nie... zblakły w wiekach także dzięki temu, że ci trzej posiadali tak niszczycielską broń, jak słowo.
Notatki Cezara o wojnie galijskiej to praca, która do dziś pozostaje fascynującą lekturą dla wszystkich pokoleń. Opowiada o strategii i taktyce bitew, a ponadto jest wzorem stylu prozy attyckiej, podręcznikiem do nauki łaciny.
Nauka zwyciężać Aleksandra Suworowa to pomnik rosyjskiej myśli wojskowej, w którym genialny dowódca przedstawił swoje poglądy na szkolenie żołnierzy, taktykę walki i wiele innych kwestii funkcjonowania oddziałów. Niech charakter wojny od tego czasu się zmienił, podstawowe postulaty — rozmawiać z żołnierzami ich językiem, unikać niepotrzebnych ofiar i „chronić cywilów” — pozostają sprawdzoną prawdą.
„Egipska ekspedycja” Napoleona Bonaparte nie zakończyła się zwycięstwem (tak jak „kampania rosyjska” 1812 roku), ale obudziła naukowe zainteresowanie starożytną historią Egiptu i zapoczątkowała nowoczesną egiptologię i archeologię jako naukę. W miarę dalszego wchodzenia w nowe wojny, strony konfliktu starały się już chronić dziedzictwo kulturowe.