Bezsłowne zakładniki i inne historie

Amerykański pisarz i scenarzysta Paul Gallico (1897–1976), autor powieści „Tomazina” i „Pani Harris jedzie do Paryża”, zyskał uznanie w dziennikarstwie sportowym, służył w marynarce wojennej podczas I wojny światowej i był korespondentem wojennym w czasie II wojny światowej. Podróżował po... całym świecie, czterokrotnie się żenił, kochał wędkarstwo, fechtunek i zwierzęta — w jego domu mieszkały dwadzieścia trzy koty i dog. Ale najbardziej kochał wymyślać historie. 

W 1941 roku Gallico opublikował „Białą gęś” — krótką opowieść o przyjaźni zamkniętego artysty, który mieszka w opuszczonej latarni morskiej, i dziewczyny z rybackiej wioski, która pojawiła się u jego progu z rannym ptakiem w rękach. Po tej historii o miłości i wojnie, która zdobyła uznanie Hemingwaya i odmieniła życie jej autora, nastąpiły „Verna” — tragiczna opowieść o młodej aktorce, beznadziejnie zakochanej w scenie; „Płatków śniegu” — filozoficzna przypowieść o poszukiwaniu sensu istnienia; „Bezsłowni zakładnicy” — ponury groteska czasów zimnej wojny o dwóch bezlitosnych mordercach w biegu... Te i inne pozornie proste, smutne i zabawne historie Paula Gallico o walce dobra i humanizmu z otaczającą mrokiem i rozpaczą są publikowane w tym zbiorze w tłumaczeniu Olega Dormana i z ilustracjami Romana Rudnickiego.

W zbiorze znalazły się opowiadania: „Biała gęś”, „Verna”, „Straszny sekret pana Bonval’a”, „Kapelusz”, „Cudowna lalka”, „Bezsłowni zakładnicy”, „Płatków śniegu”.