Zielony śledczy

Czy można zamarznąć na śmierć jesienią w centrum miasta lub spłonąć we własnym łóżku? Czy wieszającemu się pije się herbatę? Czy należy przyjeżdżać na miejsce zbrodni jako pierwszy? Jaki sens mają słowa „ostatnia książka”? Strzelanina w pociągu — kto jest... winny? Gdzie jest nieszczęśliwy wypadek, gdzie samobójstwo, a gdzie morderstwo? Odpowiedzi na te pytania musiał znaleźć młody śledczy, i to nie w książkach, a w prawdziwym życiu. Minęło wiele lat, ale wspomnienia żyją długo, proszą się o ujawnienie — i oto przekształciły się w „Zielonego śledczego”. Teraz czytelnik może na własny sposób poczuć się jak na miejscach zdarzeń, zanurzyć się w atmosferę tamtych czasów, „przymierzyć” na siebie minione sytuacje dochodzeniowe, które nie były upiększane, jak w filmach, lecz opisane takimi, jakie były w rzeczywistości. U autora dawne przestępstwa budziły współczesne myśli. Z pewnością pojawią się one również u czytelników.