Róża

„Czasami pytam siebie, dlaczego do pisania potrzebuję postaci z zewnątrz: matki, ojca, Swietłany. Dlaczego nie mogę napisać o sobie? Ponieważ jestem podstawą odbijającej powierzchni lustra. Metaliczne pokrycie. Można długo wpatrywać się w stronę wewnętrzną lustra i nic nie zobaczyć, poza... drobnym błyszczącym pyłem. Odbijam rzeczywistość”. Autofikcyjna trylogia, rozpoczęta książkami „Rana” i „Stepa”, Oksana Wasiakina kończy powieścią, w której próbuje rozwiązać tajemnicę krótkiego, prawie nieważkiego życia swojej ciotki Swietłany. Z niewielkich fragmentów pamięci składa się skomplikowany obraz, w którym trudne relacje z matką, codzienna niestabilność i obojętność na własny los sąsiadują z prawie dziecięcą wrażliwością i czystością. Ale im bardziej bohaterka zanurza się w opowieść o Swietłanie, tym bardziej zdaje sobie sprawę z nierozerwalnego związku z nią i tym więcej dowiaduje się o sobie i naturze swojego pisania.