Siła ducha

Epicktet (50–140 n.e.) – rzymski filozof stoicki, Grek z pochodzenia, jeden z filarów filozofii stoickiej. 
Stoicyzm – okultystyczno-mistyczna filozofia, która ma swoje źródło bezpośrednio w platonizmie, tzn. mistycznym nauczaniu Platona, i kładzie nacisk na praktyczną stronę zagadnienia oraz opracowanie optymalnych modeli... zachowania w tym niedoskonałym świecie. Nauczanie stoików (a zwłaszcza Epickteta) nie tylko głosiło, ale też wcielało w życie wielkość i piękno ludzkiego ducha. Epicktet sam niczego nie pisał. Jego wykłady zostały spisane przez jego ucznia Flawiusza Arriana. W tej książce zebrano maksymalnie wszystko z dostępnych fragmentów Epickteta po rosyjsku. To najważniejsze i najciekawsze aforystyczne fragmenty z rozmów Epickteta z jego uczniami. Znaczna część fragmentów została przedstawiona w nowym rosyjskim tłumaczeniu, uporządkowana w logiczny sposób – w rubrykach, najbardziej znaczących dla metodologii stoików. Ta książka to jeden z trzech literackich filarów nauki stoickiej. Pozostałe dwa to „Listy do Lucyliusza” L.A. Seneki i „Rozmowy z samym sobą” cesarza Marka Aureliusza. Wszystkie trzy, bez przesady, są najważniejszymi książkami dla każdego, kto poszukuje prawdy. 
Jaki jest sens powstania tej książki, skoro Epicktet był już wydawany po rosyjsku i to nie raz? Powody są dwa. 
Pierwszy dotyczy samego Epickteta. Ten niezwykły filozof nie był pisarzem i przez całe życie, jak twierdzą znający go, nie napisał ani jednej linijki. Uważał, że znacznie ważniejsze jest wiedzieć, jak praktykować cnotę, niż umieć ją opisać. Okoliczność ta łączy Epickteta z jego wielowiekowym poprzednikiem – Sokratesem.
Drugi powód dotyczy czytelnika, który musi żyć w czasach agresywnych schematów i wulgarnych stereotypów, w warunkach, w których osobowość ludzka nie tylko podlega potwornemu naciskowi i przestępczym nadużyciom z zewnątrz, ale także gdy nie może się nawet zwyczajnie uformować, a zamiast niej w dzisiejszych warunkach w nieskończoność powielane są humanoidalne automaty, pozbawione wszystkiego, co ludzkie – zombie, jeśli użyć ulubionego słowa współczesnych kulturträgerów. 
W takim czasie pielęgnowanie stoicyzmu, jogi i indywidualizmu staje się świętym, wręcz boskim obowiązkiem każdego, kto jeszcze nie poddał się globalizacyjnej dehumanizacji, ponieważ tylko w tych trzech naukach dziś można znaleźć broń ludzkiej samoobrony i duchowego przetrwania. Wszystko stało się bezosobowe, utraciło indywidualność. 
Nie taka jest tradycja Wschodu, a wyniki kształcenia były inne: indywidualność triumfowała, bez niej – jak iść ku doskonałości i zjednoczeniu z Absolutem? I na tej drodze Epicktet, jako Mistrz, jest niezastąpiony. 
Książka nie potrzebuje ani usprawiedliwień, ani adwokatów, nie potrzebuje ani wizerunkowców, ani reklamodawców. Tym bardziej, że mądry i tak zrozumie, a jego antagoniście choćbyś wyjaśniał sto razy – wszystko na nic.