Etyka

Benedikt Spinoza — fundamentalna, przełomowa postać w historii światowej filozofii. Nauka Spinozy kontynuuje rozpoczęte przez Kartezjusza rewolucyjne ruchy myśli w europejskiej filozofii, negując wartości minionych wieków, średniowieczną religijną dogmatykę i niepodważalność autorytetów. Spinoza był filozoficznym buntownikiem swojego czasu; za wolnomyślnosć i wolność myślenia od niego odwróciła się... jego własna wspólnota. Spinoza stał się wyrzutkiem, prześladowanym przez kościół, co jednak w żaden sposób nie zżerało ani jego poglądów, ani składników jego nauki. W historii filozofii byli myśliciele, których odznaczał poetycki styl; byli ci, których cechował wzniosły patos; byli tacy, których wyróżniała prostota przedstawienia materiału, lub przeciwnie, złożoność. Jednak nie było w historii filozofii tak argumentowanego, „matematycznego” filozofa. „Etyka” Spinozy — jakby i nie książka, a zbiór nieskończonych, ścisłych równań, formuł, przyczyn i skutków. Filozofia dla Spinozy — to coś więcej, niż człowiek, jego myśli i uczucia, i dlatego w filozofii nie ma miejsca dla człowieczeństwa. Spinoza celowo ignoruje wszelką człowieczeństwo w swych pracach, pozostawiając jedynie nagie, geometrycznie dokładne, wyrafinowane dowody, scholia i korolaria, z których składa się jeden z najbardziej niezwykłych systemów filozoficznych w historii.