Eugeniusz Oniegin

Po wydaniu w 1958 roku powieści Puszkina, ilustrowanej przez Lidię Timoszenko w technice gryzaillu, artystka nie tylko nie zaznała spokoju — dla wielu zaskoczeniem było, że odwróciła się od swojego «Oniegina» («nikt w tym nie jest winny, oprócz mnie, ponieważ... zrobiłam go za późno, a teraz życie poszło do przodu») i… znów zabrała się za ilustrowanie «Oniegina». Dostosowując się do nowego czasu, Lidia Jakowlewna zaczęła szukać większej swobody, lekkości, zwięzłości formy, prostoty. Przenosi całą serię do techniki kolorowej litografii, w skromną paletę barw. Ale to nie był po prostu przeskok do innej techniki, lecz nowe, nieskończone, męczące poszukiwania największej ekspresji i poetyckości.

Praca nad nową książką trwała ponad sześć lat. Tak jak w przypadku gryzailli, litografie wyszły tylko raz, w 1966 roku.

Tekst drukowany według wydania: A. S. Puszkin. Dzieła w trzech tomach. Tom drugi. — M.: Literatura Artystyczna, 1986.

W książce wykorzystano obrazy dzieł z archiwum rodziny artysty L. J. Timoszenko