Don Kichot. W dwóch książkach

Cztery wieki temu jednego więźnia sevilijskiego więzienia odwiedziła dziwna wizja. Przez kratki więzienne zobaczył dwóch samotnych podróżników: jeden był bardzo chudy, na kościstej klaczy, drugi - gruby, na szarym osiołku. Więzień zaczął uważnie obserwować ich niesamowite przygody i wszystko zapisywać... ocalałą ręką. Najbardziej niedorzecznym w tej historii pozostaje to, że komiczna para, powstała w głowie sevilijskiego więźnia, stała się bliska każdemu żyjącemu na naszej planecie. Jakby naprawdę żyli razem z nami, gdzieś bardzo, bardzo blisko.

Powieść Cervantesa "Don Kichot" pozostaje jedną z najczęściej wydawanych książek na świecie, pod względem liczby języków, na które została przetłumaczona, powieść ustępuje tylko Biblii.

Pod koniec lat 60. XX wieku artysta Sawwa Brodski zabrał się, jak sam powiedział, za tysiączną wariację ilustrowania powieści i ponownie zaczął przemywać wielką książkę w swoim sercu, jak złotonośny piasek (rysowanie bohaterów Cervantesa artysta zaczął jeszcze jako uczeń). Co ważne i niezwykle cenne - Brodski nie podzielił świata, jak to zwykle bywa, na Don Kichotów i Sancho Pans. Według jego wizji obrazowej, jeden Don Kichot lub jeden Sancho nie mogą istnieć, tak jak nie może istnieć tylko jedna strona monety. Za egzaltowanym rycerzem nieodłącznie podąża bystry giermek: jeden ucieleśnia ideę, drugi - jej praktyczne wykorzystanie. Ale w ilustracjach Brodskiego obecna jest również trzecia postać - popękana ziemia, odchodząca w bezwzględną dal. W tej pustyni ludzkości narodziła się jasna wiara Don Kichota w prawdę, wymagającą służby i ofiar...