Nieskomplikowane etudy dla zardzewiałych pianistów: techniki, porady, typowe błędy

Wielu hobbystów uczących się gry na fortepianie unika etud, zwłaszcza ci, którzy „zardzewieli”. Ten gatunek ma opinię nudnej muzyki technicznej, wymagającej żmudnego siedzenia, a na publiczności raczej nie da się jej zagrać. A to wcale nieprawda. Etuda ma interesującą zaletę... - opiera się na powtórzeniach, jest mniej skomplikowana do zapamiętania niż utwory innych gatunków. Nauczyciele przykładają dużą wagę do grania etud, ponieważ uczniowie opracowują dzięki nim formuły techniczne, które pozwalają szybko analizować tekst muzyczny.
W zbiorze dobrano małe, kompaktowe etudy na fortepian o różnym stopniu trudności, od początkującego do zaawansowanego poziomu. Wszystkie są dostępne dla dorosłych hobbystów do samodzielnej nauki, wygodnie leżą w rękach i brzmią bogato, wirtuozyjnie.
Każda etuda zawiera komentarz techniczny, aby możliwie poprawnie się jej nauczyć i uniknąć typowych błędów. W komentarzu przedstawiono obraz artystyczny; główny rodzaj techniki; główne trudności techniczne; typowe błędy; techniki i porady dotyczące nauki lub wykonania; szczegóły, których nie należy przeoczyć przy analizie; oraz uwagi do nut; terminy muzyczne; sposoby grania skomplikowanych taktów.
Wydanie 2.