Brisbane

Eugeniusz Wodolażkin — laureat nagród "Wielka Książka" i "Jasna Polana". W powieści "Brisbane" kontynuuje historie bohaterów ("Ławr", "Awiator"), których los — jak w antycznej tragedii — nagle się zmienia. Gleb Janowski — wirtuoz muzyczny — na szczycie sukcesu traci możliwość... występowania z powodu choroby i próbuje znaleźć inny sens życia, nowy punkt oparcia. W tym pomaga mu… przeszłość — usiłuje zebrać w całość wspomnienia o kijowskim dzieciństwie w latach siedemdziesiątych, o młodości w Leningradzie, teraźniejszości w Niemczech i z powrotem w Kijowie już w latach dwutysięcznych. Tylko Brisbane brakuje wśród tych podróży przez życie. A czy taki miasto w ogóle istnieje? Czy to po prostu miraż, marzenia, utopijny ideał, muzyka sfer? — W twoich wywiadach często wspomina się miasto Brisbane, no i w ogóle — Australię. Dlaczego? — Ponieważ, kiedy u nas jest zima, u nich — lato. — A kiedy u nas — lato? — Wtedy u nich też jest lato. Według naszych miar — lato. W naszej rodzinie to miejsce uważano za raj. — Dla raju tam zbyt specyficzna ludność. Potomkowie skazańców. — I — co z tego? — Dla raju potrzebna jest dobra biografia. — Byłeś tam? — Gdzie, w Australii? — Nie, w raju. Skąd wiesz, jaka tam potrzebna biografia?