Człowiek, który widział antyświat

Tak naprawdę, nie trzeba szczególnie przedstawiać Ilyi Warszawskiego jako fantasty. Wystarczy przytoczyć słowa, które o nim powiedział autorytet (i kolega po fachu), jakim jest Boris Strugacki. Oto te słowa: «Pojawił się wśród fantastów pokolenia lat 60-tych nagle, jak gdyby już... był gotowy, dojrzały, utalentowany i oryginalny pisarz ze swoim językiem, ze swoją tematyką, ze swoim niepowtarzalnym i jedynym w swoim rodzaju stylem. To był czas, kiedy niemal nic nie było nam znane ani o Bradbury'm, ani o Asimovie, ani o Shekly.
A on pojawił się wśród nas z teczką wypchaną mnóstwem dwu- i trzystronicowych opowiadań na cienkim papierze tytoniowym, a w tych opowiadaniach okazał się cały świat — i zabawne jego roboty, tak podobne do głupich i dobrych ludzi, i ludzie, okrutni i bezlitośni, jak złośliwe maszyny, i nieznane planety, zamieszkałe przez zdumiewające i zabawne istoty, i ponura przyszłość, dziwna i niespodziewana, jak nasze życie...»
Tu nic nie utniesz ani nie dodasz. Wszystko jest jasne, sprawiedliwe i poprawne. Od nas, redaktorów, tylko zauważamy, że w tym tomie przedstawione jest praktycznie pełne zbiorowisko fantastycznych (i nie tylko) dzieł Ilyi Warszawskiego, rzeczywiście klasyka krajowej fantastyki.