Do tablicy pójdzie... Wasiłkin!

«Dzieci powinny być mądrzejsze od swoich rodziców», – powtarzała mama. A ja nie potrafię być mądrzejszy! I oto trójka w kwartale się wkradła, z języka rosyjskiego. Psuje kolumnę czwórek i piątek! Niesprawiedliwe: dobrze piszę, raz napisałem nawet całą książkę o... zwinnej małpce. A potem jeszcze opowiadanie o tym, jak zgubiłem plecak. I o strasznym, okropnym dniu urodzin Lisy Komarowej. I jeszcze, jeszcze… Dobrze, o wszystkim po kolei!

Nazywam się Dima Wasiłkin, uczę się w trzeciej «A» i ciągle wpadałem w zabawne historie. Nie wszystkie z nich od razu wydają się zabawne – na przykład, kiedy utknęliśmy z Kostkiem u niego w domu do samej nocy. Ale mimo wszystko lubię takie przypadki – opowiadanie o nich to przyjemność! A jedyne, czego nie lubię, to to: «Do tablicy pójdzie... Wasiłkin!» – słowa, które nasza nauczycielka Swietłana Aleksiejewna mówi każdego dnia. Za co to? Czy naprawdę mam bez tego «do tablicy» mało przygód! Osądźcie sami!

Nowa książka Wiktorii Ledermań to kolekcja pouczających i zabawnych historii z życia trzecioklasisty, które układają się w jeden "powieść w opowiadaniach", stopniowo odsłaniając bohatera przed czytelnikiem. Zresztą, czytelnik tego bohatera dobrze zna: Wasiłkin jest bowiem bardzo podobny do każdego dziewięcioletniego ucznia! Wiktoria Ledermań pisze lekko i wciągająco. Pisarce udaje się stworzyć prawdziwy i zapadający w pamięć obraz - jak udawało się to w poprzednich książkach, które stały się prawdziwymi hitami ("Kalendarz maja", "Pierwszoklasistka", "Tylko jedenaście! albo Szury-mury w piątej "D"", "Lekcji nie będzie!").