Teatr szkła i cieni

Każdy ma swoją historię, ale do dziewiętnastego roku życia Juliette Grace nie zna swojej historii. Jej historia zaczyna się, gdy umiera jej ojciec.
Kiedy przed śmiercią wypowiada obce imię kobiety. Kiedy jakaś kobieta dzwoni i płacze w słuchawkę, wołając po imieniu... jego, którego już nie usłyszy. Kiedy na próg wchodzą policjanci i pytają o przeszłość Juliette, a ona nie ma nic do powiedzenia.
Juliette marzyła o tańcu na scenie, ale na prośbę macochy nudziła się na kursach sekretarskich. Juliette wymyślała sobie niezwykłą biografię, ale pokornie żyła pod kontrolą obojętnych dorosłych. A teraz jest wolna, by żyć jak chce i, niepewnie przeczuwa początku nowej fabuły, wyrusza na poszukiwania — siebie, swoich korzeni i prawdy o śmierci matki. I tak trafia do londyńskiego Teatralnego Okręgu.
W znanym nam Londynie Teatralnego Okręgu nigdy nie istniało. Teatralny Okręg — królestwo iluzji, nadziemski świat cudownych historii poza granicami rzeczywistości. Tutaj od wieków, dniem i nocą, nieprzerwanie trwa Show, i nic nie jest ważniejsze na świecie. Reżyser i artyści — prawie niebiańskie istoty: należą do starożytnych rodów, które od stuleci swoją krwią, ciałem, myślą odżywiają wysoką sztukę.
Zaklęci widzowie zjeżdżają do Teatralnego Okręgu i zostają, nie mogąc oderwać wzroku od magii.
Magia lśni jasno, ale z drugiej strony jej czarna strona. Zewnętrzny świat nie ma władzy nad Okręgiem, nie ma tutaj wstępu nawet dla policji. Rządzi tylko jeden przepis: Show musi trwać. Teatralny Okręg — dym i lustra, a Juliette ma się dowiedzieć, do jakich granic są zdolni się posunąć ludzie, by niektóre historie nigdy nie zostały opowiedziane, — i kto płaci za to życiem.