Opowieść o Siergieju Niepejcynie

Pewnego dnia pisarz i historyk W. M. Glinka, pracując z muzealnymi zbiorami i archiwami, znalazł starą grafikę – portret oficera z bojowymi odznaczeniami na mundurze, opierającego się na ramieniu o kulach, z podpisem „Odważny pułkownik Niepejcyn”, a kilka lat... później – szkic protezy nogi, skonstruowanej przez znanego wynalazcę I. P. Kuliłbina dla oficera artylerii Niepejcyna. Niezwykły przypadek zainteresował pisarza – tak rozpoczęła się praca nad książkami o wybitnym rosyjskim oficerze, bohaterze szturmu Oczakowa i Wojny Ojczyźnianej 1812 roku.

Na stronach książki „Opowieść o Siergieju Niepejcynie” widzimy księcia Grigorija Potemkina i generała Michaiła Kutuzowa, malarza Michaiła Iwanowa oraz wynalazcę Iwana Kuliłbina i wielu współczesnych głównemu bohaterowi. Opowieść zaczyna się w dzieciństwie Niepejcyna, kontynuuje nauką w Korpusie Inżynieryjno-Artyleryjskim, gdzie Siergiej uczył się razem z przyszłym ministrem wojny Aleksiejem Arakczewem oraz przyszłymi bohaterami wojen napoleońskich Iwanem Dorochowem i Wasilijem Kostińskim. Po ukończeniu korpusu Niepejcyn trafia na wojnę rosyjsko-turecką w latach 1787–1791, a jego pierwszą dużą bitwą staje się szturm twierdzy Oczaków w 1788 roku. W wyniku ciężkiego zranienia, jakie odniósł na murach Oczakowa, siedemnastoletni porucznik artylerii stracił nogę powyżej kolana, ale przełomowe spotkanie z I. P. Kuliłbinem dało mu możliwość kontynuacji służby wojskowej.

O dalszym losie tej niezwykłej osoby można dowiedzieć się, czytając powieść „Droga honoru”.