Baśniobrzeskie bajki

Pod koniec XIX — na początku XX wieku nazwisko Klaudii Włodimirownej Łukasiewicz (1859–1931) było znane praktycznie wszystkim mieszkańcom Rosji. Była jedyną pisarką dziecięcą, która popularnością konkurowała z Lidią Czarską, a przy tym znacznie przewyższała swoją rywalkę pod względem płodności i,... według słów Nikolaja Czechowa, publikowała dwa razy więcej, niż powinna. Do 1908 roku jej nakład utworów przekroczył milion pięćset tysięcy egzemplarzy. Klaudia Włodimirowna pisała wyłącznie dla dzieci (choć w 1914 i 1918 roku opublikowała dwa tomy wspomnień), z jej pióra wychodziły opowiadania, powieści, baśnie, sztuki dla teatru dziecięcego i szkolnego, biografie znanych ludzi, redagowała zbiory do czytania, zbiory na rodzinne i szkolne święta, poświęcone jubileuszom pisarzy, wydarzeniom historycznym, przygotowywała chrystomatki itd. Klaudia Włodimirowna była stałym współpracownikiem wielu czasopism dziecięcych tamtego okresu — „Dziecięce czytanie”, „Młody czytelnik”, „Zabawka”, „Wieczory rodzinne”, „Wschody”, „Źródełko”, „Przyjaciel duszy”, a także „Eksportowe wiadomości” i innych. Ogromną popularnością cieszyła się jej książka „ABC-siewca i pierwsze czytanie dla szkoły i rodziny” oraz zbiory opowiadań „Boso drużyna”, „Ziarna”, „Baśniobrzeskie bajki”, „Bajki dla najmłodszych dzieci”, autobiograficzne powieści „Moje drogie dzieciństwo” i „Życie przeżyć - to nie przejść przez pole”; jednymi z najbardziej znanych utworów pisarki stały się opowiadania „Ptaszyna Agafia” i „Aksjutka-niania”.
Oprócz działalności pisarskiej, Klaudia Włodimirowna była pedagogiem-praktykiem, członkinią „Rosyjskiego Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Kobiet” oraz podczas I wojny światowej na własny koszt prowadziła izbę dla rannych w szpitalu imienia L. N. Tołstoja, zorganizowała przytułek dla dzieci frontowców. We wrześniu 1906 roku Łukasiewicz została matką chrzestną wielkiego kompozytora i pianisty Dmitrija Dmitrijewicza Szostakowicza i aktywnie uczestniczyła w jego życiu. W czasach sowieckich popularność Klaudii Włodimirownej niemal całkowicie zanikła, jej utwory zostały uznane za nieodpowiadające duchowi czasu; uważano, że idealizowała carskie życie, a jej dzieła przesiąknięte były nadmiernym romansem i sentymentalizmem.