Normalna historia

W zbiorze “Normalna historia” znalazły się artykuły i eseje Władimira Sorokina, napisane i publikowane w latach 2010. W prozie niebeletrystycznej autor nie rezygnuje z ulubionych tematów: jedzenie i picie jako przejawy narodowego charakteru, Moskwa i Berlin, wzajemne przenikanie życia i... literatury. Z niewielkich zapisków wyłania się misternie utkany z detalów stylu i życia dokładny portret lat dwutysięcznych, nieuchronnie stających się minioną epoką. Szczególnej uwagi godne są teksty o środowisku artystycznym lat osiemdziesiątych, które ukształtowało Sorokina jako pisarza. Nazywając ostatnie dziesięciolecie istnienia ZSRR “czasem rozerwania”, gdy “proces zaczął zaciskać się na stanie”, Sorokin pokazuje, jak szybko wtedy pękały znane obrazy świata, odrzucając ramy niecenzurowana sztuka. To świadectwo uczestnika “procesu” jest cenne nie tylko dla historyków sztuki, ale i dla zwykłego obywatela, dla którego lata osiemdziesiąte kojarzą się albo z niekończącą się kolejką, bohaterką i fabułą pierwszej powieści Sorokina, albo z partyjnym sanatorium. Dla współczesnego człowieka, który w tamtych czasach nie słyszał o upadku imperium, Przygowie, Kabakowie i moskiewskim undergroundzie.