Irlandzkie baśnie i legendy

Każda magia blaknie, magiczne stworzenia tracą moc, bóstwa przechodzą w spoczynek. Ale tylko nie w zaklętej Irlandii, gdzie duch pragmatycznej epoki wieje słabo, a cudowne istoty nadal czują się swobodnie, obdarzając dobrych i dokuczając złym. Damy i kawalerowie w paradnych... strojach, w czerwonych czapkach i zielonych pelerynach, ledwo dostrzegalni wśród traw i kwiatów, wyruszają w kawalkadach i tańczą na nocnych cmentarzach, ucząc rozpuszczonych młodzieńców rozumu, niekiedy porwą ludzkie dziecko, pozostawiając w kołysce zaczarowaną beli. Znudzone merrow kuszą żeglarzy na dno oceanu, zachęcając butelką brandy. Marudni leprechauny, zręczni szewcy, nie zapominają o psotach — rzadko niewinnych. Wczorajsi zmarli pojawiają się jako duchy swoim zagubicielom, a prorocze banshee już opłakują zmarłych jutrzejszych. Nic dziwnego, że zbierając i systematyzując baśnie i legendy rodzinnego kraju, najwybitniejszy poeta Irlandii William Butler Yeats (1865–1939) upewnił się: „jeśli przekopać głębiej, każdy i każda jest jasnowidzem. Celt już jest jasnowidzem bez tego”.