Uśmiech Shakti

Powieść, ale bez rdzenia, wokół którego zwykle się kręci. Człowiek, ale nie ten, którym zajmuje się rodzima literatura. Indie, ale nie te, których się spodziewamy. Miłość i żarliwa bliskość, ale przez nie - dążenie do innego. Skomplikowana intelektualna optyka przy... bezgranicznej, jak w dzieciństwie, otwartości. Raj metafor, symfoniczny tekst z nieuchwytną zmianą rejestrów. Dżungle, tygrysy, słonie, ekstremalne doświadczenie, buddyjskie jaskinie, życie z eremitami, ogród sanskrytu, transowe misteria, spotkanie z królem leśnych plemion, sufickie krążenie mowy między Zachodem a Wschodem, ale przez tę romantyczną egzotykę - droga do źródła, migoczącego pokrewieństwa z światem. Świat, który się zaczął i wszedł w ruch od uśmiechu Shakti. Ta droga jest dramatyczna i cudowna. Odyseja pisania, płynąca tam, gdzie unika się słów. Siergiej Sołowjow - poeta, jeden z wybitnych przedstawicieli metarealizmu. Urodził się w Kijowie, mieszka w Monachium, ostatnie 17 lat podróżuje po Indiach. Prozę autora odnosi się do tak zwanego intensywnego pisania, w którym „tekst wciąga - a potem sensy i skojarzenia się rozgałęziają, rozszerzają - i czytanie samo w sobie zatrzymuje się, przy czym ochota na zaznaczenie strony pojawia się nie między stronami, a między zdaniami. Lub między słowami” (A. Ułanow). „Uśmiech Shakti”, pozostając odrębną książką, stanowi z powieścią „Amort” (2005) i powieścią „Most Adamsa” (2013) swoisty tryptyk.