Trochę słońca w zimnej wodzie. Przybłęda

Françoise Sagan — dziwna gwiazda francuskiej literatury, niezmiennie nowoczesny klasyk, niezależny od jakiejkolwiek nowoczesności. Swoje historie o miłości w pustce, gdzie wydarzenia na świecie nie istnieją, ale zawsze jest miły czas, pisała pod wpływem egzystencjalizmu Jean-Paula Sartre'a. Jej opowiadania wyraźnie... inspirowane są Maupassantem. Częściowo jest literacką siostrą Salingera, twórczą przodkinią Sally Rooney: mikroskopijne ruchy duszy zawsze interesowały ją samą i jej bohaterów znacznie bardziej niż jakiekolwiek zewnętrzne wydarzenia i osobiste czyny. A mimo to w realnym życiu Sagan miała swoje miejsce zarówno na skandale w kronikach towarzyskich, jak i hazard, burzliwą miłość oraz bardzo rozległą rzeczywistość — na przykład paryskie wydarzenia z 1968 roku. Żyła jak uważała za słuszne w świecie, w którym kobiecie wciąż przypisywana była nudna, wąska, podporządkowana rola „ozdoby”, a wszystkie jej bohaterki podskórnie lub otwarcie buntują się przeciwko takiemu obsadzeniu: udając, że grają według zasad, czasem zbytnio się ekscytując i nawet zaczynając szczerze wierzyć we własną grę, podważają narzucone prawa już tym, że nieustannie bardzo jasno je dostrzegają.
Do tego zbioru włączono „Trochę słońca w zimnej wodzie” — jeden z najsławniejszych powieści Sagan, kronikę tragicznej miłości i nieuchronnego zdrady, oraz „Przybłęda”, historię o niespodziewanych przygodach niepozornego, pogrążonego w rutynie człowieka, którego życie i postrzeganie samego siebie zmienia się, gdy przypadkowo znajduje skarb — i to nawet nie jeden.