Pedagogiczna poema

Osiągnięcia pedagogiczne A. S. Makarenki imponują. W 1920 roku pod Poltowem stanął na czele kolonii dla małoletnich przestępców i w krótkim czasie z różnorodnej grupy bezdomnych dzieci stworzył prawdziwą komunę — zjednoczoną i mobilizowaną do pracy społeczność. Życiowy impuls, który dawał swoim wychowankom Anton Siergiejewicz, pozwalał im stać się... odnoszącymi sukcesy ludźmi i osiągać wysoką pozycję w społeczeństwie. Samej wiary w człowieka na taki sukces wyraźnie brakowało. W 1917 roku Makarenko ukończył z złotym medalem Poltawski Instytut Nauczycielski, jednak zastosowane w jego czasach podejścia wychowawcze i pedagogiczne wyraźnie nie nadawały się do pracy z między innymi dziećmi, które z powodu rewolucyjnych wstrząsów stały się aspołecznymi istotami. Nieprzypadkowo kolonię, która znalazła się pod kierownictwem Makarenki, nieoficjalnie nazywano „kolonią dla defektywnych”. Swoje metody i przyjęcia wychowawcze Anton Siergiejewicz wymyślał, że tak powiem, „na bieżąco”. Kilka lat później ten unikalny doświadczenie wychowawcze przedstawił w formie literackiej w książce, którą Maksym Gorki nazwał pedagogiczną poezją — książką o przeobrażeniu psychiki. Nic dziwnego, że „Pedagogiczna poema” została przetłumaczona na wiele języków świata. Jej tekst z czasem podlegał redakcji. W tym wydaniu drukuje się według pierwszego pełnego wydania z lata 1934-1936. To niezwykłe i niespotykane dzieło ma uniwersalne znaczenie. Jest aktualne także w naszych czasach. Niektórzy uważają dary pedagogiczne Makarenki za tak unikalne, że próby ich przekazania skazane są na niepowodzenie. To nieprawda. Główna zasada Antoniego Siergiejewicza polega na tym, że człowiek, który pragnie uczyć i wychowywać innych, musi być przede wszystkim odnoszącym sukcesy i wiedzącym specjalistą w jakiejś dziedzinie. Bez tego pedagogika zamienia się w pustą gadaninę. Przeczytaj książkę Makarenki, a sama to zrozumiesz. Rysunki w książce są dziełem zasłużonego artysty Rosji A. G. Slepowa. Anatolij Grigoriewicz uczył się w Instytucie malarstwa, rzeźby oraz architektury im. I. E. Repina, a następnie przez wiele lat współpracował z wydawnictwami „Literatura artystyczna”, „Literatura dziecięca”, „Maluch” i innymi, wykonując dla nich setki ilustracji do dzieł Tołstoja, Puszkina, Gołogonia, Czechowa, Sołochowa, Gajdara, Andersena oraz wielu innych wybitnych pisarzy. Anatolij Grigoriewicz ma talent do precyzyjnego przekazywania w sw swoich rysunkach obrazów literackich bohaterów. To od razu widać w jego ilustracjach. Wiele oryginalnych jego prac trafiło do muzeów i prywatnych zbiorów. Są przechowywane zarówno w Rosji, jak i za granicą: w Anglii, Holandii, Danii, Francji, USA, Japonii i innych krajach świata.