Głód

Czterej Jeźdźcy przyszli do naszego świata, aby zniszczyć ludzkość. ŚMIERĆ, w nałożonej na czoło koronie. WOJNA, wznoszący wysoko stalowy miecz. GŁÓD, z kosą i wagą w rękach. I ŚMIERĆ ponury, z ciemnymi skrzydłami złożonymi za plecami, z pochodnią, z której... wydobywał się trujący dym. Przybyli, aby zabić nas wszystkich. Ana da Silva zawsze przypuszczała, że umrze młodo, ale nigdy nie spodziewała się, że stanie się to z rąk Głodu — nieśmiertelnego, który uratował jej życie wiele lat temu. Ale jeśli jeździec ją sobie przypomina, to z pewnością bez szczególnego ciepła. Otóż przy następnym spotkaniu z nim zostaje zraniona i zostawiona na śmierć. Tylko że ona nie umiera całkowicie. Jeśli Głód w czymś jest dobry, to w okrutności. Głupie nędzne ludzie i tak nie zasługują na nic więcej. Jak bardzo Głód by się nie starał, nie może zapomnieć tego, co oni mu kiedyś zrobili. Ale gdy Ana, duch z dawnej przeszłości, przypiera go do muru i grozi mu zemstą, wygląda to na tyle czarująco, że postanawia zatrzymać ją przy sobie.