Mój trener

Władczym ruchem ręki trener uniósł mój podbródek i wziął moje usta. Pocałunek był żądny, dorosły i nawet szorstki. Jego język zmusił mnie, bym dała mu przestrzeń i rysował we mnie ósemki, od których ciało zadrżało. - Idź, - powiedział chrapliwym... głosem, niechętnie przerywając pocałunek. - Teraz. Inaczej będzie za późno. - Nie, - wykazałam się uporem. - Chcę, żeby było za późno. - Nie będę mógł się zatrzymać, Sonia, - warknął mi w szyję, wbijając palce w uda. - Idź natychmiast. - Nie trzeba… Nie trzeba przestawać. Tego chcę, Kamil. - Głupia jesteś, dziewczynko! Będziesz tego żałować, - powiedział. - To nic nie zmieni między nami. Nie zostanę. Ani tutaj, ani z tobą, ani w ogóle. - I tak chcę. Pocałuj mnie jeszcze raz, Kamil Nailewicz.